«ورنون جانسون» شاید اولین و معروف­ترین فرد در زمینه مداخله در جذب افراد مقاوم به درمان در وابستگی به مواد و الکلیسم باشد. جانسون قبول نداشت که افراد وابسته به مواد و الکل باید به انتهای خط برسند تا درمان مؤثر را دریافت کنند. او مشاهده کرد که می­توان این افراد را از طریق سیستم­های قانونی و اولتیماتوم­های مؤثر ترغیب به درمان نمود.

او عقیده داشت که اگر به خانواده آموزش داده شود، می­توانند در برخورد با فرد وابسته به مواد، علاوه بر پیشنهاد یک درمان مؤثر، تجربه به ته خط رسیدن را هم به صورت مصنوعی در آنها به وجود آورند. وی در سال 1986 نکاتی را که از تجربه نظریه­اش کشف کرده بود را در کتاب «مداخله، یک روش گام به گام برای خانواده­ها و دوستان افراد وابسته به مواد» به چاپ رساند.

جانسون در توسعه مدل مداخله­ای خود پی برد که قدرت واقعی در دست اطرافیان فرد معتاد یعنی خانواده، دوستان، همکاران و غیره است. بنابراین آموزش و آماده کردن این «تیم» نقش مهمی دارد. این روش به طور طبیعی نیاز به آموزش نزیکان توسط درمانگر و 10 تا 12 ساعت جلسات محرمانه اعضای خانواده و نزدیکان دارد که مربوط به راهکار دادن، نامه نوشتن و تمرین ارایه مطلب اطرافیان به فرد وابسته به مواد است. برای انجام این روش نزدیکان بیمار بر اساس یک برنامه دقیق از قبل طراحی­شده ناگهان فرد بیمار را غافلگیر نموده و با تکنیک­های اختصاصی از او می­خواهتد که در درمان شرکت کند، و در صورت مقاومت بیمار با اعمال فشار او را ترغیب به ورود به درمان می­کنند.