عموما والدین در برخورد با نوجوانان دچار اشتباهات شایع و تکرار شونده ای می شوند که منجر به تخریب رابطه و آسیب به نوجوان می شود. بخشی از این خطاها به صورت خلاصه در اینجا گردآوری شده اند:

1.انتظار رخ دادن بدترین اتفاق برای نوجوانان

اکثر والدین تربیت نوجوانان را کار بسیار مشقت باری می بینند و احساس می کنند فرزندشان از آن کودک دوست داشتنی به یک هیولای غیر قابل پیش بینی تبدیل می شود. این انتظار به خودی خود آسیب رسان است در واقع پیغامی که ما باید به نوجوانان دهیم این است که آنها خوبند به شرطی که دردسر درست نکنند.مواد مصرف نکنند با افراد خلاف دوست نشوند رابطه جنسی نداشته باشند. انتظارات منفی ما از نوجوانان واقعا می تواند آنها را به سمت انجام رفتارهای غیر عادی کشاند. تحقیقات نشان داده والدینی که انتظار دارند نوجوانشان رفتارهای پرخطر انجام دهند طی یک سال فرزندشان آن رفتارها را انجام می دهند. در عوض تمرکز بر علایق و سرگرمی های آنها حتی اگر آن را درک نکنید راه های مثبت ارتباطی را بر آنان می گشاید و ارتباط گیری محدد عاشقانه مشابه کودکیش را باز می کند.

2.مطالعه افراطی کتاب های فرزند پروری

این بدین معنی نیست که چنین کتاب هایی بد هستند. زمانی این کتاب ها دردسر ساز می شوند که جایگزین مهارتها و تجارب طبیعی خود والدین شوند. اگر توصیه ها و ویژگی های شخصی فرزندشان با مطالب آن کتاب ها تناسب نداشته باشد والدین بیشتر مضطرب می شوند و اعتماد به نفسشان ضعیف می گردد. از کتاب برای فهم رفتارهای مبهم استفاده کنید سپس کتاب را زمین بگذارید و مطمئن باشید شما انچه که قرار بوده یاد بگیرید را آموخته اید و همین کافیست.

3.بزرگ کردن مسائل کوچک

شاید شما از مدل موی نوجوانتان یا انتخاب لباس او خوشتان نیاید یا در فعالیتهایی که شما لایقش می دانید شرکت نکند. اگر این سبک رفتارها فرزند شما را به خطر نمی اندازد اجازه دهید رفتارهای اقتضای سنش را انجام دهد و از عواقب انتخابش نتیجه گیری کند. بسیاری از والدین نمی خواهند فرزندشان هیچ دردی، نا امیدی، شکست یا مشکلی را تجربه کند. اما دور نگه داشتن نوجوانان از چنین واقعیاتی فرصت یادگیری مسایل گرانبهای زیادی را از آنها می گیرد. قطعا شما اینجا هستید که برای راهنمایی و رفاه فرزندتان کمک کنید. شما هنوز والد او هستید ولی اجازه دهید فرزندتان احساس کند شما برای خودش اینجایید نه توقعات خودتان و طبق سلیقه خودش رفتار کند.

4.انکار مسائل بزرگ

اگر شک دارید که فرزندتان الکل یا مواد مصرف می کند فوری اقدام کنید. اگر فقط مصرف سیگار یا الکل یا علف است باید اینجا کاری انجام دهید پیش از آنکه به یک معضل اساسی تبدیل شود. مشاهده تغییرات غیر قابل نوجیه در رفتار، ظاهر، عملکرد تحصیلی و دوستانش را به دقت مشاهده کنید و به خاطر داشته باشید فقط مصرف مواد غیرمجاز نیست که خطرناک است، بلکه داروهای نسخه ای داروهای ضد سرماخوردگی و مشابه هم خطرناکند. اگر در سطل زباله شیشه قرص خالی پیدا کردید، اگر داروهای مسکن از کابینت شما گم می شوند، اگر قرص های جدید پیدا کردید، کاغذ های لوله شده یا کبریت پیدا کردید احتمالا او چیزی مصرف می کند. این علائم را جدی بگیرید و فورا مداخله کنید. از تعداد همه داروها آگاه باشید که از کم یا گم شدن آن مطلع شوید.

5.افراط یا تفریط در قوانین

بسیاری از والدین کنترل بسیار کمی بر فرزندانشان دارند و از ترس اینکه فرزندانشان از آنها دور شوند یا انتقام بگیرند، از هرچه ممکن است جدال برانگیز شود اجتناب می کنند. پیدا کردن تعادل بین آزادی و قوانین آسان نیست. از سویی اگر هم تاکید زیاد بر لزوم اطاعت کنید شاید بتوانید فرزند خود را به راه راست بیاورید اما به چه قیمتی؟ فرزندتان در فضای خشک و بدون توانایی حل مشکلات بزرگ می شود و مهارت های مدیریت را کسب نمی کند چون شما به جای او تصمیم گرفته اید. یادتان باشد تاثیر شما بر فرزندتان بسیار بیشتر از آن است که فکرش را می کنید و اکثر نوجوانان دلشان می خواهد بیشتر با والدینشان وقت بگذرانند حتی اگر نتیجه آشکاری نداشته باشد به آنها نشان دهید همیشه در خانه مامن محکمی دارند.

6.داد زدن

این روش شاید در همان لحظه جواب دهد اما به زودی او هم یاد می گیرد سر شما نعره بزند. نه تنها رفتارش تغییر نمی کند بلکه پرخاشگر می شوند. بهتر است تا آرام نشده اید هیچ کاری انجام ندهید. فرزندان در فضای آرام بیشتر به توصیه ها و پیشنهادات جواب می دهند. از فریاد زدن برای مواقع ضروری استفاده کنید هنگامی که واقعا لازم است توجه فرزندتان را به چیزی واجب جلب کنید. مثلا وقتی ماشینی به سرعت به او نزدیک می شود!

7. درخواست اطاعت فوری

وقتی به آدمها می گویید کاری را فوری انجام دهند معمولا از آن سرباز می زنند. همین الان اون کار رو تموم کن همین الان بیا اینجا معمولا نادیده گرفته می شوند. بهتر است برای انجام دادن کارها او را مجبور به اطاعت سریع نکنید چون احتمالا کلا آن کار را انجام نمیدهد.

8.خرده گرفتن

این مشکل برای والدینی پیش می آید که سعی دارند آرام و صبور باشند بسیار پیش می آید آنها نمی خواهند پرخاشگری کنند و به جایش مدام می پرسند اتاقت را تمیز کردی؟ تکالیفت را انجام دادی؟ به جای این یادآوری مداوم خواسته های خود را به صورت کاملا مشخص تعیین کنید. اگر با اولین درخواست جواب داد او را تشویق کنید. در صورت نیاز عواقب منفی انجام ندادن آن کار را متذکر شوید یا از چیزی موقتا محرومش کنید: تا زمانی که آشغال ها رو نبردی از تلویزیون خبری نیست.

9.سخنرانی و نطق کردن

سخنرانی بی ثمر است. نوجوانان دامنه توجه اندکی برای سخنرانی دارند و عموما بی نتیجه است. مثلا سخنرانی کردن در مورد به موقع انجام دادن تکالیف، به جایش سوال بپرسید: با انجام تکالیفت چه مشکلی داری؟ آیا چیزی هست که متوجه نمی شوی؟ آیا چیزی نگرانت می کند؟ در واقع سخنرانی به دو دلیل غیر موثر است چون فرد مقابل داوطلب شنیدن آن نیست و دوم آنکه در زمان نامناسب است. پس بهتر است از روش های دیگر گفتگو استفاده کنید. اگر احساس می کنید اضطراب دارد به او بگویید به نطر می اید نگرانی، بیا با هم راهی پیدا کنیم که نگرانیت کمتر شود. بعد از شام در موردش صحبت خواهیم کرد.

10. شرمنده کردن

والدین معمولا متوجه نیستند که کجا احساس هایی چون حقیر بودن، کم هوش بودن یا مشابه آن را به فرزندانشان القا می کنند. چرا مثل بچه ها رفتار میکنی؟ این احمقانه ترین حرفی است که تا امروز گفته ای... اگر نمی توانی فلان کار را انجام دهی من برای همیشه اینجا را ترک خواهم کرد. به جای آن مراقب رفتار خود باشید که مثبت باشد و به احساسات خود آگاه باشید که آن را بر فرزندانتان تخلیه نکنید.

11.به تله انداختن

والدینی که تمایل دارند تنبیه گر و در خانه قدرتمند باشند قصر دارند دروغ فرزندشان را پیدا کنند که حرف خود را ثابت کنند. مثلا در اتاقش نامه ای پیدا کرده اید که نشان میدهد دوستش سیگار می کشد. والد شکارچی ار فرزندش می پرسد دوستت سیگار می کشد؟ جواب : نه. پس این نامه چیست؟ در نتیجه شما فرزندی تدافعی خواهید داشت که یاد می گیرد دروغ بگوید و محرمانه زندگی کند. بهتر است رک باشید و طفره نروید: من این نوشته را توی اتاقت پیدا کردم و نگرانم. میشه در موردش صحبت کنیم؟

12.القای احساس گناه

برخی والدین به فرزندانشان احساس گناهی در مورد مشکلات زندگی خودشان می دهند و انگار آنها مسئول زندگی پدر و مادرشان هستند. چرا همیشه پدرت را نگران می کنی؟ من زندگیم را وقف تو کردم. اگر دوستم داشتی این کار را نمیکردی... و آنگاه بچه احساس می کند مسئول مشکلات دنیاست. بهتر است به جای این انتظار برای خود رابطه ای حمایتی با همسر، والدین، درمانگر یا گروه های محبوبتان بسازید.

13.تنبیه فیزیکی

هدف از آموزش نظم این است که خود نوجوان قدرت خود نظم دهی پیدا کند و این هرگز با تنبیه بدنی میسر نمی شود. این والدین عموما با واکنش خشم فرزندشان مواجه می شوند نه احترام و مهم ترین چیزی که خراب می شود رابطه والدینی-فرزندی است. تنبیه بدنی در میان نسل ها تکرار می شود. اگر مکررا کنترل خود را در برابر فرزندتان از دست می دهید نگاهی به تاریخچه خود بیندازید. این والدین در برابر ناکامی و خشم مهارت های مناسب ندارند و انتظارات غیرواقع بینانه نامتناسب با سن آنها دارند. اطلاعات علمی و واقع بینانه در مورد مراحل رشدی و سن فرزندتان بدست آورید و مهارت های ارتباطی و کنترل خشم خود را ارتقا دهید.

13 اشتباه یاد شده مواردی شایع است که به رابطه موثر شما با فرزندتان لطمه می زند.چنانچه در مدیریت هریک از این موارد به مشکل جدی برخوردید به یک متخصص مراجعه کنید.