شاید بتوان ذکر نمود که بیمارانی که قبلاً اعتیاد به مواد مخدر داشته و در حال حاضر تحت درمان در مراکز درمان سوءمصرف مواد هستند، استعداد زیادی برای ابتلا به مصرف و اعتیاد به شیشه دارند. دلیل عمده این گرایش آن است که در اکثر موارد در این بیماران، با وجود آن که جایگزینی دارویی مناسبی برای مصرف مواد مخدر توسط داروهای مخدر مانند متادون یا بوپرنورفین صورت گرفته است؛

اما یا بیماران علاقه و رغبت لازم را برای شرکت در مداخلات روانشناختی نشان نمی­دهند، و یا تبحر کافی در انجام مناسب این مداخلات در مراکز موجود نیست. نتیجه جایگزینی دارو بدون انجام مداخلات روانشناختی مناسب و کافی این خواهد بود که با وجود آنکه بیمار مواد مخدر قبلی خود را مصرف نمی­کند و تست­های ادراری منفی هستند (نشانگر عدم استفاده از مواد مخدر هستند)، اما بهبود و ترمیم مشکلات و عوارض ایجادشده در اثر مصرف مواد با سرعت کم­تری انجام می­گردد و در واقع فرایند رفتارهای اعتیادی تداوم می­یابد. نتیجه این عدم بهبودی این خواهد بود که با وجود آنکه فرد تمایل به مصرف مواد مخدر قبلی را ندارد، اما وضعیت روانشناختی نامناسب و عدم لذت از مسایل معمول در زندگی روزمره موجب می­گردد تا فرد بخواهد از ماده غیرقانونی جدیدی برای بهبود حال خود استفاده نماید. متأسفانه در حال حاضر در بسیاری از موارد شیشه ماده انتخابی برای این خوددرمانی خواهد بود.

انتخاب شیشه در بیماران مصرف­کننده متادون یا سایر داروهای مخدر دلایل و بهانه­های متعددی دارد که در بسیاری از موارد به عوارض مصرف آنها مربوط می­گردد. متأسفانه مصرف داروهایی مانند متادون و سایر مخدرها و شبه­مخدرها حتی اگر تحت نظارت دقیق درمانگر و با دوز مناسب صورت پذیرد، دارای عوارضی می­باشد. بیماران تحت درمان با دوزهای نگهدارنده این داروها –بخصوص متادون- در بسیاری از موارد دچار علایم و شکایاتی مانند خستگی، کاهش انرژی، کسلی و رخوت، اختلال در عملکرد جنسی، افسردگی، بی­انگیزگی، عدم لذت از فعالیت­های معمول روزمره، بی­حوصلگی، خواب­آلودگی، ... هستند؛ بدیهی است که بیمار در حال درمان وقتی اطلاع می­یابد که مصرف ماده­ای مانند شیشه می­تواند موجب بهبود افزایش انرژی، احساس شادی، بهبود عملکرد جنسی، ... گردد، ممکن است تصور نماید که شاید بتوان با مصرف مقادیر کم این ماده محرک، علایم مصرف داروی مخدر را کاهش دهد.

واقعیت این است که هرچند مصرف شیشه ممکن است بتواند در ابتدا تخفیف ناچیزی در علایم ناراحت­کننده ناشی از مصرف متادون یا سایر داروهای مخدر اعمال نماید؛ اما ابراز رضایت بیماران از مصرف این ماده عموماً ناشی از بهبود این علایم نیست. مصرف این ماده نه تنها عملاً نمی­تواند موجب بهبود مشکلات بیمار گردد، بلکه از آنجایی که همانند سایر مواد اعتیادآور سنگین موجب احساس لذت و رضایت در بیمار می­گردد، بیمار از وضعیت خود احساس رضایتمندی بیشتری دارد و خواهد توانست وجود این مشکلات را همانند سایر مشکلات زندگی مورد بی­توجهی قرار دهد و علیرغم تداوم وجود آنها احساس رضایت بیشتری نماید. در هر صورت نباید فراموش نمود که چنانچه پیشتر ذکر گردید، حتی در مواردی که مصرف شیشه موجب بهبودی خفیفی در بعضی از شکایات بیمار گردد، این بهبودی بسیار موقتی است و مصرف این ماده موجب بروز عوارض شدیدتر در آینده نزدیک و ابتلا به اعتیاد شدیدتر در بیمار می­گردد. بدیهی است که بیمارانی که علاوه بر درمان نگهدارنده مصرف هر ماده غیرقانونی دیگری (بخصوص شیشه) را دارند، به دلیل آسیبی که این مواد به مغز رسانده و فرایند ترمیم را به تأخیر می­اندازند، تا زمانی که حداقل یک سال از آخرین مصرف این ماده در آنها نگذشته باشد، نباید درمان نگهدارنده را در آنها خاتمه داد.