شاید مصرف هیچ ماده­ای مانند مت­آمفتامین با عوارض بی­شمار و متعدد اکثر اعضای بدن همراه نباشد. به نظر می­رسد دلیل عوارض متعدد شیشه تأثیری باشد که این ماده بر روی دمای داخلی بدن و عملکرد عروق خونی می­گذارد؛ از آنجایی که عروق خونی تقریباً در تمام اعضای بدن وجود دارند،

و تمام اعضای بدن برای زنده ماندن خود به این عروق وابسته­اند، مصرف این ماده می­تواند با اختلالاتی که در این عروق ایجاد می­کند، موجب بروز آسیب در آنها گردد. اثر اصلی مت­آمفتامین بر دمای بدن افزایش آن، و بر روی عروق خونی ایجاد انقباض و حتی انسداد در آنهاست که موجب می­گردد جریان ورود خون به بافت مسدود گردد. میزان آسیبی که به هر بافت و عضو می­رسد بستگی به این موضوع دارد که آن عضو چقدر در برابر کم­خونی آسیب­پذیر است.

مصرف مت­آمفتامین با چند مکانیسم می­تواند موجب آسیب به نواحی مختلف مغز گردد: یکی از موارد که تقریباً در تمام مصرف­کنندگان اتفاق می­افتد این است که اثرات سمی این ماده - نه فقط آسیب به عروق مغز- موجب بروز اختلال در عملکرد مغز، ورم بافت سفید مغزی و از بین رفتن سلول­های نواحی مختلف می­گردد. این اختلالات می­تواند موجب اختلال در توجه، تمرکز، حافظه، احساسات، و حتی ایجاد جنون و عدم توانایی تفکیک واقعیت از خیالات باشد. آسیب به نواحی مغزی تا حدی است که یکی از پژوهشگران سرشناس این حوزه ذکر نمود: «افرادی که حوصله ندارند تا سنین سالمندی منتظر بمانند تا بافت مغزی آنها چروکیده و کوچک شود و حافظه خود را از دست دهند، انتخاب بهتری دارند و لازم نیست خیلی انتظار بکشند. کافی است مصرف مت­آمفتامین را شروع نمایند!»

آسیب به مغز محدود به اثرات سمی مذکور نیست. شاید بتوان گفت که مغز (و به طور کلی بافت عصبی) آسیب­پذیرترین عضو بدن در مقابل نرسیدن اکسیژن و قند خون است؛ تا جایی که اگر 3 تا 5 دقیقه اختلال در جریان خون مغز بوجود آید، این بافت دچار مرگ می­گردد و دیگر هرگز بهبود نمی­یابد. به همین دلیل است که شما مکراراً واژه «مرگ مغزی» را شنیده­اید. این اصطلاح در مورد بیمارانی بکار می­رود که در آنها هنوز سایر اعضا از جمله قلب، کبد و کلیه سالم هستند، ولی مغز به دلیل آسیب­پذیری خیلی زیاد دچار مرگ شده است. مت­آمفتامین می­تواند ایجاد انقباض شدید در عروق مغزی نماید و با این مکانیسم موجب بروز سکته مغزی به علت انسداد عروق و اختلال در خونرسانی، گردند. اما شایع­تر این است که مصرف این ماده موجب افزایش شدید فشار خون شود که این افزایش فشار می­تواند موجب پارگی عروق مغزی، خونریزی داخل مغز و سکته مغزی گردد. نتیجه این سکته­های مغزی آسیب دایمی به نواحی مغزی، اختلال در تکلم، فلج شدن، و مرگ خواهد بود.

اتفاق مشابهی بر روی سایر اعضای بدن هم می­تواند حادث گردد. مثلاً این ماده هم میزان فعالیت قلب را به شدت افزایش می­دهد که موجب نیاز بیشتر قلب به اکسیژن می­گردد و هم به دلیل ایجاد انقباض در عروق و عدم کفایت در خونرسانی موجب بروز سکته قلبی و مرگ می­گردد. از دیگر عوارض قلبی این ماده اختلال در نظم ضربان قلب، آسیب به دریچه­ها و پرده­های قلبی است که می­توانند کشنده باشند.

عوارض پوستی ناشی از مصرف این ماده نیز قابل­توجه است. از یک طرف فرد مصرف­کننده این ماده به دلیل حالات وسواسی که در زمان­هایی از مصرف بروز می­کند، ممکن است اقدام به ور رفتن بیش از حد با پوست خود و کندن آن نماید که این موضوع منجر به زخم­های متعدد در پوست می­گردد؛ به همین دلیل در بسیاری از مواقع صورت و بدن این افراد دارای زخم­های متعدد و پراکنده است. گاهی این حالت نتیجه یک حالت هذیانی یا توهمی است که فرد احساس می­کند یا عقیده دارد که جانداری در زیر پوست او در حرکت است و تلاش می­کند با سوراخ کردن پوست خود این جاندار را خارج نماید. از طرف دیگر مت­آمفتامین با ایجاد اختلال در عملکرد عروق خونی پوست موجب می­گردد که پوست طراوت خود را از دست دهد، چروکیده گردد، و یا حتی بدلیل عدم خونرسانی، زخم­های پراکنده در آن ظهور نماید.

از دیگر عوارض بسیار شایع مصرف مت­آمفتامین، آسیب شدید به دندان­هاست. مصرف این ماده به دلیل کاهش شدید در ترشح بزاق و خشکی دهان، ایجاد تغییرات شیمیایی در ترکیبات بزاق فرد، عدم رعایت بهداشت دهان و دندان در مصرف­کنندگان این ماده، و اثرات سمی مستقیم آن بر دندان موجب پوسیدگی سریع دندان، شکستن دندان بدون وجود ضربه، و حتی کنده­شدن دندان­ها می­گردد. در کشورهای غربی به این وضعیت که در مصرف­کنندگان این ماده مشهود است «دهان مت­آمفتامینی» می­گویند؛ دلیل استفاده از این اصطلاح این است که با مصرف مت­آمفتامین وضعیت دندان­های بیمار به حدی بحرانی می­گردد که در بسیاری از مواقع هیچ دندان سالمی در دهان شخص باقی نمی­ماند، تا حدی که دهان ظاهری مشمئزکننده پیدا می­کند و صورت ظاهری بسیار لاغر و بیمارگونه می­یابد. کتابچه­ای اختصاصی در مورد آسیب مت­آمفتامین به دندان­ها از این مجموعه در دسترس است که برای کسب اطلاعات بیشتر شما را به مطالعه آن دعوت می­کنیم.

از دیگر عوارض مصرف مت­آمفتامین از دست دادن شدید وزن است که متأسفانه با کمال تعجب گاهی انگیزه مصرف این ماده، قرار گرفته است. واقعیت این است که این کاهش وزن بیمارگونه با لاغری طبیعی کاملاً متفاوت است. هدف فرد از کاهش وزن چه رسیدن به سلامتی و چه رسیدن به ظاهری بهتر باشد؛ هیچیک از این اهداف با کاهش وزن ناشی از مصرف مت­آمفتامین محقق نخواهد شد. به استناد تمام موارد مذکور در این کتابچه، مصرف این ماده موجب آسیب­های مختلف و شدید جسمی و روانی می­گردد و این مضررات بسیار بیشتر از مضررات چاقی شدید است. از طرف دیگر، فردی که با مصرف این ماده وزنش را کاهش داده است، ظاهر بسیار خاصی پیدا می­کند که در کشورهای غربی به «چهره مت­آمفتامینی» معروف شده است این مطلب به تنهایی خود نشاندهنده تفاوت بارز فرد لاغر طبیعی با فرد معتاد به مت­آمفتامین است.

کبد و کلیه نیز از اعضایی هستند که نسبت به افزایش دمای بدن و کاهش خونرسانی حساسند؛ در نتیجه احتمال آسیب­دیدگی آنها با مصرف مت زیاد است. این دو عضو، اعضای اصلی تصفیه خون و زدودن سموم از بدن هستند و نارسایی در عملکرد کبد و کلیه می­تواند موجب مرگ گردد.

مصرف مت­آمفتامین در دوران بارداری موجب بروز آسیب به جنین (مانند بدشکلی و تغییر شکل اندام‌ها)، افزایش احتمال زایمان زودرس، و تغییرات رفتاری دوران نوزادی نظیر رفلکس‌های غیرعادی و تحریک‌پذیری بیش از حد می‌گردد. در صورتی که خانم بارداری در طول دوره بارداری از این ماده استفاده نماید، به احتمال زیاد دوره حاملگی را تا انتها به صورت طبیعی طی نخواهد نمود و طی مدت بارداری احتمال آسیب­دیدگی جنین نیز زیاد خواهد بود.