مصرف مقادیر کم این ماده در اولین دفعات موجب بی­خوابی، بی­اشتهایی، افزایش تمرکز، بهبود اعتمادبنفس، افزایش انرژی، و بهبود فعالیت می­گردد؛ به همین دلیل در ابتدا ممکن است این ماده برای بهبود عملکرد اجتماعی، شغلی، و تحصیلی مورد استفاده قرار بگیرد. در بسیاری از موارد به این حالت نشانگان سوپرمن گفته می­شود. در این حالت فرد محدودیت­های واقعی خود را درک نمی­کند و با اعتمادبنفس زیاد اقدام به انجام فعالیت­هایی می­کند که ممکن است توان انجام آن را نداشته باشد. 

مصرف طولانی­مدت این ماده موجب می­گردد تا فرد مصرف­کننده نسبت به اثرات دلخواه و لذتبخش مقاومت پیدا کند، و رفتارهای وسواسی و تکراری در او بروز نماید. از همان ابتدای مصرف افراد به تدریج دچار انزوای اجتماعی می­گردند. کم کم توانایی فرد در انجام فعالیت­های مختلف کاهش می­یابد، و پس از مدتی فرد مصرف­کننده قادر خواهد بود، فقط چند عملکرد خاص را انجام دهد. پس از مدتی واکنش غیرطبیعی به محرک­های واقعی و غیرواقعی افزایش می­یابد و زمینه را برای بدبینی، هذیان و توهم فراهم می­کند؛ مثلاً فرد ممکن است بیش از اطرافیان خود با صدای ناگهانی بسته شدن در یا زنگ تلفن از جا بپرد، یا حتی صداهایی را بشنود که اصلاً وجود واقعی ندارند. رفتارها و عملکرد فرد به تدریج غیرطبیعی می­گردند و سایر افراد متوجه تغییرات رفتاری و غیرطبیعی بودن او می­گردند، هر چند که ممکن است تا مدت­ها ندانند که دلیل این رفتارهای غیرطبیعی چه می­تواند باشد.

افراد با انگیزه­های مختلفی مصرف مت­آمفتامین را آغاز می­کنند. بعضی از افراد از این ماده به امید بهبود کارآیی، تمرکز و کاهش خواب­آلودگی استفاده می­کنند. این شکل مصرف می­تواند تنها برای مدت بسیار محدودی به صورت کنترل­شده ادامه یابد. این دوره از تأثیرات مثبت می­تواند در شکل مصرف خوراکی مدت کوتاهی ادامه یابد، اما مصرف دودی یا تزریقی این مادهمنجر به شروع چرخه مصرف بدون کنترل و مهارگسیخته می­گردد. معمولاً با اولین دفعات مصرف دودی یا تزریقی این ماده، اثرات و علایم زیر ظاهر می­گردند:

اوج: با اولین تدخین یا تزریق این ماده مصرف عملاً غیرقابل­ کنترل میگردد. اولین تجارب مصرف با احساس شدید لذت، خشکی دهان، طپش قلب، و افزایش فشارخون همراه می­باشد. این حالت که «اوج» نامیده می­گردد به قدری لذتبخش و جذاب است که می­تواند فرد را برای مدت طولانی و شاید تا سال­های متوالی مجذوب خود کند و خاطره آن، مدتی طولانی در ذهن فرد مصرف­کننده باقی ­بماند؛ این موضوع به این معنی است که حتی یک بار تجربه این حالت معمولاً ایجاد اعتیاد می­نماید. این حالت که فقط با مصرف تدخینی یا تزریقی قابل حصول است، بسیار گذرا است؛ اوج در اولین بار مصرف کم­تر از نیم ساعت طول می­کشد و پس از کم­تر از چند بار مصرف به دلیل آسیبی که به مغز وارد می­سازد، دیگر تجربه نخواهد شد.

سرخوشی: پس از تجربه «اوج»، فرد برای مدتی احساس «سرخوشی» یا نشئگی خواهد داشت. این احساس ممکن است در اولین بار مصرف بیش از 15 ساعت طول بکشد؛ البته فرد نسبت به این حالت نیز خیلی سریع مقاومت پیدا می­کند، و هر بار که فرد ماده را مصرف می­کند، مدت کم­تری سرخوش و نشئه خواهد بود. در این مرحله فرد احساس انرژی بیشتری داشته، اعتمادبنفس کاذب پیدا کرده، و اندکی تحریک­پذیر و پرخاشگر شده است. در این مرحله فرد بی­خواب می­گردد و احساس می­کند که تمرکزش افزایش یافته و حافظه­اش کم شده است.

مصرف مهارگسیخته: پس از چند ساعت از مصرف این ماده، علایم سرخوشی فروکش می­کند. در این زمان معمولاً وضعیت به حد طبیعی برنمی­گردد، بلکه پس از چند ساعت از اولین مصرف، فرد احساس کاهش انرژی و خلق افسرده خواهد داشت؛ حالتی که فرد برای بهبود آن نیازمند به مصرف مجدد است. در بسیاری از مواقع در این شرایط فرد دوباره اقدام به مصرف ماده می­کند تا خود را به وضعیت طبیعی یا سرخوشی برساند. با مصرف مجدد این ماده فرد دوباره احساس بهبودی و سرخوشی می­کند، اما این بار احساس سرخوشی به میزان دفعه قبل ادامه نخواهد یافت و فرد پس از مدت کوتاه­تری احساس نیاز به ماده خواهد نمود. با هر بار مصرف مجدد ماده فرد برای مدت کوتاه­تری نسبت به مصرف قبل احساس سرخوشی خواهد نمود و دفعات مصرف ماده به هم نزدیک­تر می­گردند. به این حالتِ اجبار به مصرف برای سرخوشی و حفظ حالت طبیعی «مصرف مهارگسیخته» یا «مصرف بدون­کنترل» می­گویند.

توئیکینگ: چنانچه اشاره شد با مصرف مجدد این ماده، هر بار زمان تأثیر آن کوتاه­تر می­گردد و فرد مدت کم­تری را در حالت سرخوشی خواهد بود. پس از چندین بار مصرف، این زمان عملاً به صفر خواهد رسید. مفهوم آن این است که فرد بعد از چند روز مصرف دیگر احساس سرخوشی نخواهد نمود؛ در واقع نه تنها فرد در این مرحله احساس سرخوشی نمی­کند، بلکه حتی قادر نخواهد بود که به وضعیت طبیعی برگردد. در این حالت ما با فردی مواجه هستیم که بیش از یک یا دو شب نخوابیده است و به صورت مداوم در حال مصرف این ماده است، اما علیرغم تلاش زیاد نمی­تواند خلق افسرده خود را اصلاح کند. او از این وضعیت خود شدیداً عصبی و سرخورده است. بی­قرار است و دائماً تکان می­خورد. حرکات چشم­ها تند شده است و فرد رفتارهای وسواسی و تکراری دارد. فرد پرخاشگر و بدبین است و ممکن است اولین علایم هذیان و توهم در او نمودار شود. به این وضعیت «توئیکینگ» می­گویند که از نظر لغوی این کلمه به معنی «به خود پیچیدن» و «نیشگون گرفتن» است. گاهی در این مرحله فرد انقدر ناراحت و بی­قرار است که ناگزیر از ماده دومی برای بهبود خود استفاده می­کند؛ در بسیاری از مواقع در این حالت وقتی فرد از بهبود خود ناامید می­گردد، اقدام به مصرف داروی آرامبخش، مشروبات الکلی، حشیش، یا حتی تریاک و هروئین می­کند و با این کار مشکل پیچیده­تر می­گردد. البته این حالت به صورت طولانی ادامه پیدا نمی­کند و به محضی که دسترسی فرد به ماده یا شرایط مصرف آن به هر دلیلی قطع شود، فرد وارد مرحله بعد می­گردد.

بی­حالی: با قطع مصرف فرد به زودی وارد فاز «بی­حالی» می­گردد که در اصطلاح به آن «مدفون­شدن زیر آوار» هم می­گویند. در این مرحله که ممکن است چند روز طول بکشد، فرد شدیداً بی­حال و کم­انرژی شده، اکثر ساعات شبانه­روز را می­خوابد یا به صورت بی­تحرک در گوشه­ای می­افتد. حتی ممکن است توان انجام ساده­ترین کارها را نداشته باشد. بعضی از افراد در این حالت درد منتشری را در بدن همراه با احساس کوفتگی گزارش می­کنند. خوشبختانه این حالت مدت زیادی طول نمی­کشد و فرد طی چند روز حالت طبیعی را تجربه خواهد نمود.

طبیعی: پس از طی دوره بی­حالی فرد وارد یک دوره ماه عسل می­گردد. در این دوره که معمولاً کم­تر از دو تا سه هفته به طول می­انجامد­­، فرد حالت «طبیعی» دا­شته، روحیه در حد طبیعی است و ممکن است از فعالیت­های خوشایند لذت ببرد، و حتی اصلاً میل و وسوسه به مصرف شیشه نداشته باشد. بسیاری از افراد در این زمان احساس می­کنند که دیگر مشکلی نخواهند داشت و این دوره را دلیلی بر این می­دانند که شیشه ماده اعتیادآوری نیست. اما متأسفانه این دوره نیز دوامی نخواهد داشت.

محرومیت: دوره ماه عسل خیلی زود به پایان می­رسد و مشکلات بیمار شروع می­گردد. پس از چند هفته فرد به تدریج علایم «محرومیت» یا «ترک» را تجربه خواهد نمود. در این دوره فرد علایمی شبیه بیماران افسرده دارد. انرژی فرد مجدداً کاهش می­یابد، روحیه بسیار ضعیف می­گردد، و از فعالیت­های خوشایند معمول لذت نمی­برد. توان و حوصله انجام فعالیت­های معمول روزانه ­را ندارد و نمی­تواند به اندازه کافی تمرکز خود را حفظ کند. به ندرت علایم توهم و هذیان در این دوره مجدداً بروز می­کنند و یا تشدید می­گردند. معمولاً در این مرحله میل و وسوسه مصرف مواد باز می­گردد و به همین دلیل بسیاری از مصرف­کنندگان با وجود انگیزه کافی برای پرهیز از مصرف شیشه، دچار لغزش یا عود مصرف می­گردند. در صورتی که فرد بتواند با کمک رواندرمانی­های اختصاصی و کسب مهارت­های لازم، پرهیز خود را حفظ کند، پس از چند ماه، وسوسه به تدریج کاهش می­یابد و وضعیت بیمار کم­کم رو به بهبود می­رود؛ اما متأسفانه گذر از مرحله محرومیت بدون انجام مداخلات جدی درمانی برای موارد انگشت­شماری از بیماران قابل­حصول بوده و بسیاری از افراد مجدداً اقدام به مصرف ماده می­کنند. در نتیجه شکل اعتیاد به این ماده محرک به صورت مراحل متناوب «مصرف» و «قطع مصرف» مت­آمفتامین است.